“การศึกษาเป็นสิทธิมนุษยชนที่มีพลังมหาศาลในการเปลี่ยนแปลง โดยรากฐานของการศึกษาคือรากฐานที่สำคัญของเสรีภาพ ประชาธิปไตย และการพัฒนามนุษย์ที่ยั่งยืน”
-โคฟี่ อันนัน
การศึกษาคือการกระทำหรือประสบการณ์ที่ส่งผลต่อจิตใจ ลักษณะนิสัย หรือศักยภาพทางร่างกายของบุคคล องค์ประกอบสำคัญในการสร้างความสมดุลให้กับปัจจัยทางสังคม การศึกษามีส่วนช่วยในการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศ ประเทศที่ไม่มีประชากรที่มีการศึกษาไม่สามารถคาดการณ์และดำเนินนโยบายที่ดีที่สุดที่จำเป็นต่อการเติบโตของประเทศกำลังพัฒนาได้
การต่อสู้เพื่อให้การศึกษาระดับประถมศึกษาเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับทุกคนเริ่มต้นขึ้นโดย Gopal Krishna Gokhale บุตรชายผู้ยิ่งใหญ่ของอินเดียเมื่อประมาณร้อยปีที่แล้ว เขาเรียกร้องต่อหน้าสภานิติบัญญัติของจักรวรรดิเพื่อหารือเกี่ยวกับสิทธิในการศึกษาแก่ชาวอินเดียนแดง หลังจากเก้าสิบปีในเดือนสิงหาคม พ.ศ. 2552 รัฐสภาได้ตราพระราชบัญญัติสิทธิเด็กในการเรียนฟรีและการศึกษาภาคบังคับ
ตามพระราชบัญญัตินี้ การศึกษาได้รับการประกาศให้เป็นสิทธิขั้นพื้นฐานสำหรับเด็กทุกคนในกลุ่มอายุ 6 ถึง 14 ปี โดยไม่คำนึงถึงวรรณะ สีผิว หรือความเชื่อใดๆ บทบัญญัติสิทธิในการศึกษาขจัดการเลือกปฏิบัติในระบบการศึกษาทุกระดับ ด้วยเหตุนี้จึงเป็นการกำหนดมาตรฐาน สิทธิขั้นพื้นฐานในการศึกษากำหนดไว้อย่างชัดเจนในข้อ 26 ของปฏิญญาสากลว่าด้วยสิทธิมนุษยชน และข้อ 14 ของกติการะหว่างประเทศว่าด้วยสิทธิทางเศรษฐกิจ สังคม และวัฒนธรรม พระราชบัญญัตินี้ยังรับประกันว่าโรงเรียนเอกชนต้องสำรองที่นั่งอย่างน้อย 25 เปอร์เซ็นต์สำหรับนักเรียนในส่วนที่อ่อนแอกว่า
อย่างไรก็ตาม สิทธิขั้นพื้นฐานในการศึกษาจะถือว่าบรรลุผลได้ก็ต่อเมื่อปฏิบัติตามองค์ประกอบ “4A” อย่างเคร่งครัด ซึ่งหมายถึงความพร้อมใช้งาน (การศึกษาฟรี) การเข้าถึง (ระบบที่ไม่เลือกปฏิบัติ) การยอมรับ (เนื้อหาที่ยอมรับได้ทางวัฒนธรรม) และความสามารถในการปรับตัว ( เปลี่ยนแปลงไปตามยุคสมัย)
การศึกษาภาคบังคับฟรีช่วยให้เด็กมีความรู้สึกเป็นอิสระและให้อำนาจแก่พวกเขาในการดำรงชีวิตอย่างมีเกียรติด้วยตนเอง หนึ่งในความคิดริเริ่มล่าสุดของรัฐบาลอินเดียที่เปิดตัวในปี 2544 Sarva Shiksha Abhiyan (SSA) ทำให้การศึกษาระดับประถมศึกษาเป็นสากลโดยชุมชนเป็นเจ้าของระบบโรงเรียน มีจุดมุ่งหมายเพื่อให้เด็ก ๆ ได้เรียนรู้และมีความเชี่ยวชาญในสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติในลักษณะที่ช่วยให้มนุษย์บรรลุผลในความหมายแบบองค์รวม โครงการภายใต้สิทธิขั้นพื้นฐานของการศึกษายังรวมถึงสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ เช่น หนังสือเรียนฟรี เครื่องแบบ และอาหารมื้อกลางวัน
บทบาทของพ่อแม่
ปีการศึกษาของเด็กมีบทบาทสำคัญในกระบวนการพัฒนาโดยรวมและการเติบโตในอนาคต ดังนั้นจึงกลายเป็นส่วนสำคัญสำหรับผู้ปกครองในการมีส่วนร่วมในกิจกรรมของลูก และในฐานะผู้ปกครองที่มีความรับผิดชอบ ลำดับความสำคัญของพวกเขาควรอยู่ที่การให้การศึกษาที่ดีที่สุดแก่บุตรหลานโดยไม่คำนึงถึงกฎหมายใดๆ
บทบาทของรัฐ
รัฐเป็นหัวหน้าผู้ปกครองที่เกี่ยวข้องกับพระราชบัญญัติสิทธิในการศึกษา มันทำหน้าที่เป็นผู้มีส่วนสำคัญในการควบคุมบทบัญญัติของการศึกษา ตามปกติแล้ว การศึกษาถือเป็นหน้าที่หลักของผู้ปกครอง แต่ด้วยการเพิ่มขึ้นของระบบการศึกษา บทบาทของผู้ปกครองจึงลดน้อยลงและกลายเป็นความรับผิดชอบที่ใหญ่ขึ้น ด้วยเหตุนี้จึงกลายเป็นกฎบังคับสำหรับรัฐบาลของรัฐในการตรวจสอบการดำเนินการที่เหมาะสม ของพระราชบัญญัติ ในการตระหนักถึงสิทธิขั้นพื้นฐานเฉพาะนี้ ปฏิญญาโลกว่าด้วยการศึกษาสำหรับทุกคน ซึ่งรับรองในการประชุมโลกว่าด้วยการศึกษาปี 2533 ระบุว่า “ความร่วมมือระหว่างรัฐบาลและองค์กรพัฒนาเอกชน ภาคเอกชน ชุมชนท้องถิ่น กลุ่มศาสนา และครอบครัว” จำเป็น.
ด้วยเหตุนี้การต่อสู้เพื่อเข้าถึงการศึกษาจึงยุติลง แต่เพื่อดำเนินการในทางที่ดีขึ้น จำเป็นต้องมีความตระหนักรู้มากขึ้นในหมู่ประชาชนเพื่อให้บทบัญญัติสามารถเข้าใจได้อย่างชัดเจนและรวมเข้าด้วยกันโดยทุกสถาบัน ด้วยเหตุนี้จึงเป็นการปูทางให้เด็ก ๆ กลายเป็นเสาหลักอันรุ่งโรจน์ในวันพรุ่งนี้เพื่ออนาคตที่สดใส
